Vandaag 25 jaar geleden, in een kroeg, vroeg Tamara, een vriendin van Jan Willem, of hij Sanne leuk vond. We kenden elkaar ongeveer 6 weken. Op nieuwjaarsdag hadden we elkaar na het stappen ontmoet op weg naar huis.
“Ja!” Zei hij. “Waarom kus je haar dan niet? Zij vindt jou duidelijk ook leuk?” En vanaf dat moment, in een kroeg die al niet meer bestaat, begon ons avontuur van de afgelopen 25 jaar.
Samen hebben we vele obstakels overwonnen, successen gevierd, het leven geproefd en alle kanten gezien. Inmiddels hebben we een schitterend gezin met onze zoon, (geadopteerde) dochter en pleegdochter.
Met ons hele gezin staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Over 5 a 6 weken opent ons gezinshuis en gaan wij tot vier extra kinderen opvangen. Kinderen die een veilige plek nodig hebben en op zoek zijn naar een betere toekomst.
Het mooie aan kinderen en waarom ze ons altijd verbazen, is hun puurheid. Emoties zijn vaak direct, ongenuanceerd en vrij van politiek. Aan de andere kant spelen ze spelletjes met je en moet je zorgen dat je het niet verliest. En zo heel af en toe raken ze je keihard in je hart.
12 augustus 2014 waren wij in Milaan en bezochten wij de Duomo. Onze dochter, toen vier, wilde een kaarsje aansteken. Zonder enige religieuze achtergrond is dat iets wat wij wel eens doen. Even stil staan bij je gedachten en herinneringen. Zij wilde een kaarsje opsteken. “Voor de mensen in het vliegtuig.” zei ze. Dat waren de slachtoffers van MH17. Dat vliegtuig was vier weken daarvoor neergehaald.
Een gedachte en plan volledig van haarzelf, maar wat zij niet wist was dat Tamara, de vriendin die ons bij elkaar had gebracht en waarmee alles begon, in dat vliegtuig zat.
Met haar actie verbond ze ons verleden met haar heden, alsof alle tijd samenviel.
Op 25 jaar lief en leed, voorspoed en uitdagingen en op nog eens 25 geweldige toekomstige jaren.